Wojna. Historie z Ukrainy

Ukraińcy opowiadają, jak żyją na wojnie

„Każda podróż może być drogą w jedną stronę. Ale mam raka – i tak umrę ”, Ołeksandr Drimanow, 46 lat, Krzywy Róg

utworzone przez | 18 marca 2022 | Kryvyi Rih, Wojna. Historie z Ukrainy

 

Illustrated by Liubov Miau 

46-letni Ołeksandr Drimanow z Krzywego Rogu miał wszelkie formalne powody, by nie brać udziału w wojnie Rosji z Ukrainą. Dwa lata temu zdiagnozowano u niego raka płuc i od tego czasu przeszedł 40 zabiegów chemioterapii, lekarze nie dopuszczali go do służby wojskowej czy obrony terytorialnej . Ponadto mężczyzna ma 12-letniego syna.

„Zaproponowali kopać transzeje – kopię dwa razy i padam z łopatą w rękach. Myślałem, że łatwiej będzie robić koktajle Mołotowa, ale tam są opary – kaszlę, duszę się. Wyrzucili mnie ”.

W końcu zobaczył ogłoszenie, że ochotnicy potrzebują kierowcy. Przed chorobą Ołeksandr jeździł minibusem, potem był kierowcą ciężarówki. Więc zgłosił się na ochotnika. Na miejscu wytłumaczyli mu, że pomoc humanitarna powinna trafić do wojska stacjonującego w pobliżu okupowanego miasta na południu Ukrainy.

„Wolontariuszka zapytała, czy rozumiem, że może to być droga w  jedną stronę. Powiedziałem: rozumiem, bo nie mam nic do stracenia – mam raka, i tak umrę – wspomina Ołeksandr. – Wolontariuszka, oczywiście, zaczęła płakać”.

Mężczyzna załadował lekarstwa do swojego starego czerwonego samochodu. Poprosił sąsiadów, aby zaopiekowali się synem, jeśli nie wróci. I wyruszył.

Kiedy minął pierwsze posterunki, zdał sobie sprawę, że nie będzie żadnej eskorty, czy korytarza, nie będzie nawet komunikacji. Po ostatnim ukraińskim punkcie kontrolnym była pusta zaśnieżona droga.

„Jechałem i próbowałem uspokoić siebie samego: jak pięknie! Ale rozumiałem, że sytuacja jest bardzo trudna,” – mówi Ołeksandr. Lecz nawet nie pomyślał o tym, żeby  wrócić. Dojechał do skrzyżowania – do wsi lub na objazd. Wyruszył w objazd. Trafił na stację benzynową – zaparkowane samochody, ludzie piją kawę, nie ma żołnierzy. Pojechał więc dalej.

Za półtora kilometra dalej, trzech mężczyzn w pogniecionych rosyjskich mundurach wyskoczyło na drogę i zaczęło strzelać. Wtedy Ołeksandr skręcił ostro i pojechał z powrotem. „Ciągle o tym myślę i rozumiem: gdyby chcieli mnie zabić, zrobiliby to. Po prostu dali znać, że nie mogę jechać dalej”.

Dopiero po powrocie na stację benzynową  zobaczył otwory po strzałach na innych samochodach. Siedzący tam mężczyźni okazali się miejscowymi myśliwymi: utrzymywali obronę i stopniowo kradli rosyjski sprzęt.

W końcu Ołeksandr dotarł do swego celu i przekazał cenny bagaż. Przez stres zaczął trochę jąkać. Ale nadal przewozi pomoc humanitarną dla żołnierzy.

„Czy zaprzestałbyś  to robić na moim miejscu? Jeśli przyjdą do twojego domu z bronią, jeśli możesz zostać zabity, obrabowany, upokorzony, – mówi Ołeksandr. – Mój syn nie chce żebym to robił. Próbuję wychodzić z domu, kiedy jeszcze śpi. Boję się o niego, strasznie boję się o niego”.

Po wojnie Ołeksandr marzy o powrocie do zdrowia, powrocie do pracy, o nowym samochodzie i nie poleganiu na nikim. Teraz otrzymuje 1934 hrywien (około 65 dolarów) miesięcznie pomocy państwowej dla osób niepełnosprawnych. Ma także jakieś zarobki. W leczeniu pomagają mu krewni.

„Myślę, że wygramy. Nawet jeśli jesteś chory, krzywy i słaby, musisz przynajmniej jakoś pomagać. Nie da się ukryć,” – mówi Ołeksandr.

 

Więcej opowieści