Doğum iznindeki olan anne Oleksandra Ovsiyenko, 23 yaşında. Son sekiz yıldır Kyiv’de oturdu, birkaç hafta sonra kaş ustası kurslarını bitirdi. Kendi iş açmayı planlıyordu. «24 Şubat sığınakta saklanmak yerinde, IKEA’dan masa alacaktım».

Savaştan önce Oleksandra’nın ailesinin B planı vardı – Kyiv’den gitmek. «Savaş başlarsa Kyiv’de kalmak güvenli değil olduğunu anlıyorduk. 24 Şubat’ta batı Ukrayna’ya gittik: eşyalarımızı hızlıca topladık, arabaya bindik. Ama üç saat sonra Kyiv’den çıkmadık bile. Petrol bitmek üzereydi, bu yüzden dönüp eve gitmemiz zorundaydık».

Gelecek gün Oleksandra ailesiyle Kyiv’den çıkabildiler, ancak batıdan başka yöne. «Sığınakta otururken, Summy’dan akrabalarımız bizi aradı. Orada eşimin babası, ablası ailesiyle beraber, üç ninesi ve dedesi vardı. Uçuran köprüleri hakkında anlatmışlar, ama birisi kaldı gibi göründü. Onlara gitmeye karar verdik. Sonuçta, başka variantları görmedik: devamlı patlamaları duyduk, batıya gitmek için bütün Kyiv’in boyunca ‘marş’ etmesine cesaretimizi bulmadık».

Yanımıza herkese çocuk maması, oyuncakları, ilk yardım çantasını ve kazakları aldık. Kız bütün yol boyunca titremesini söyledi, küçük oğlu da telaşlanıyordu.

«Her zaman eşime hızlı araba kullanmamayı söyledim, ama o gün ‘Bohdan, acele et!’ söyledim. Çok korktum. Bitmeyen boş olan yol ve şimdi vurulacaksın diye devamlı beklentidir.  Sonra askeri büyük hat birliği ile karşılaşıp bizimkiler mi değil mi diye anlamaya çalışıyorsun…»

Eş akrabadan akrabaya göçmek zorunda kaldı. «Kendine, çocuk için güvenli olan barınağı bulmak zor. Şehrimizde şimdi sessiz, ama savaş çok yakın». Buna göre, Oleksandra Kyiv’de kalmamasına memnun. 

O telaş, korku ve öfke hissetmesini diyor. Oğlu çok telaşlanıyor, ana babası haricinde kimse kalamaz. «Günümüz – Dağ sıçanı günü gibidir. Orada alarm, burada alarm, devamlı haberler. Canavar düdükleri var mı yok mu diye dinliyoruz. Arkabalarımızla yazışarak ‘Nasılsın?’ sorusunu ‘Seni seviyorum’ gibi anlıyoruz. Bir daha görüşeceğimize inanıyoruz». 

Oleksandra, çocukla daha fazla oynamaya, okumaya, ev işleriyle dikkati dağıtmaya çalışır. Düzenli işleri delirmemeye yardımcı olduğunu söylüyor.

En çok ailesi için merak ediyor:«Oğluma bakarak büyümesini görememekten korkuyorum. Daha kötüsü ise büyümeye zamanı olmayacak. Bazen gücüm kalmadı gibi hissedilir. Sosyal medyaya giriyorsun, orada hastanelerdeki çocukların fotoğrafları var, çok korkunç ve acıdır».