Illustrated by Oleksandra Fedarkova
Kollarında küçük bir çocuğu olan kanlar içinde Chernihivli 33 yaşındaki genç bir kadın Yulia Matvienko’nun bu fotoğrafları sosyal ağlarda yayıldı. Şimdi şehir merkezindeki 9 katlı bir panel binasında pencerelerinin altında Rus hava bombasının sonucu olan büyük bir çukur. Julia, patlamayı ve ikinci kattaki dairesinin kendisinin ve çocuklarının üzerine nasıl düşmeye başladığını hatırlıyor. Daha sonra mutfağa gitti. Onun 14 aylık, 4 ve 7 yaşındaki üç kızı iki duvar kuralına göre en güvenli yer olan koridorda bir battaniyeye oturdu.
Yulia, “Her şey düşüyor, dökülüyordu. Çocuklar da enkazın altında kalmıştı. Onları kazmaya başladım, dışarı çıkardım” diye hatırlıyor. Çok kan kaybetmeme rağmen hiçbir şey anlamadım, hiçbir şey hissetmedim, hatta acı bile hissetmedim. Korkunçtu. “
Julia’nın kocası askeri bir adam. Rusya saldırısını başlattığında, Julia’yı aradı ve şehir dışındaki annesinin yanına gitmesini söyledi. “Bundan sonra ne olacağı belli değil ama en azından yemek, su, akrabalar var” dedi. Julia ve kızları, komşuların bodrum katındaki bombardıman sırasında saklanarak bir hafta boyunca şehir dışında yaşadılar.
“2014 yılında tüm bunları Luhansk bölgesindeki Severodonetsk’te yaşadım. Bombardıman, bomba atan uçakların gürültüsü, sığınaklar, soğuk bodrumlar, ışık, su ve iletişim eksikliği, yiyecek eksikliği gibi bütün korkuları yaşadık. Şimdi her şey yüz kat daha kötü.”
Rus ordusu şehrin eteklerine yaklaşmaya başladığında Julia, Chernihiv’in daha güvenli olacağına karar verip eve döndü. Bombalar birkaç saat içinde geldi.
“Kocam ertesi gün arabayla gidip bir video çekti. İkinci katımız, tüm pencerelerimiz, balkonumuz tamamen yıkıldı. Dairenin %80’i yıkıldı. Her şey kırık cam parçaların içinde, her şey bozuk.”
Askerler aileyi bir çocuk hastanesine götürdü. Neyse ki kızlarda çizik bile yoktu, teyzesine teslim edildi. Julia kapalı bir kafa travması ve sarsıntı geçirdi, çok kan kaybetti. Kulağı, yüzü ve kolundaki büyük bir kesik dikilmişti. Ve bölge hastanesine nakledildi.
Aynı gün Rus ordusu okulu hedef aldı. Hayatta kalanlar kendilerini Julia ile aynı odada buldular.
Yulia, “Kızların yüzleri tamamen dikilmiş, gözleri göremiyor, birinin lensini değiştirmesi gerekiyor, birinin gözü çıkarıldı, birçok farklı yaralanma var” diyor. “Okulun bodrum katının daha güvenli olacağını düşündüler. Eh, okul tamamen yıkıldı.”
Julia iki ya da üç hafta hastanede kalması gerekiyordu, ancak 7 gün içinde taburcu edildi. Yer azken çok yaralı var. İletişim, su, gaz ve ışık olmadan bir süre kocasının kız kardeşiyle yaşadı. Daha sonra kocası onları ve kızlarını Lviv bölgesine götürdü. Julia yanına sadece belgeler ve bir telefon alabildi.
“Çernihiv’deki durum korkunç. Yattığım hastaneye de bir bomba isabet etti. İnsanlar ekmek için sıraya girince kurşuna dizildi. Orası korkutucu. En küçük kızım, patlamaları duyunca hemen ağlamaya ve bağırmaya başladı. Bu nedenle, bir kez şehir dışındaki bodrumdan atıldık. Şimdi sorun yok. Belki hatırlamıyor. Büyük kızlarım henüz bile çok korkuyor. “
Konuştuğumuzda, büyük kızı Nika’nın annesinden perdeleri kapatmasını istediğini duydum. Julia, “Işık maskelemesine alışık” diye açıklıyor. Nika her şeyden korkar. Sokaktaki evlerinin önünden bir araba geçtiğinde bile korkuyor. Koridora kaçıp saklanıyor. Sokakta yürümekten korkuyor. 5 dakika sonra gözyaşları içinde annesini eve götürüyor. Yatakta uyumaktan korkarak koridordaki halıya uzanıyor. Hem de geceleri sinir krizi içinde uyanır. Julia her gün ona güvende olduklarını açıklıyor. Bundan sonra ne yapacağına henüz karar vermedi. Hem hava alarmlarıyla yaşamak hem de yurt dışına çıkmak korkutucu olduğunu söylüyor.
“Her şeyimi kaybettim, kulağım eğri dikilmiş, yüzümde yaralar var ama bence her şey yolunda olmalı. Daha sakin oldum, parlak bir geleceğe inancım var. Nereden böyle bir pozitif çıktığını bile bilmiyorum” diyor Julia. “Bazen bilinmeyen korkutur. Evde değil de hiç tanımadığım insanlarla birlikte olmam üzücü. Bütün bunların biteceğini hayal ediyorum. Kocam gemesi, beni alıp beraber Chernihiv’e dönmemiz, şehri yeniden inşa etmemiz, yeni bir ev bulmamız ve önceden gibi normal yaşadığımız hayata dönmemiz hayalini kuruyorum”.
Kayıt tarihi 22 Mart 2022.
Tercüme: Yevhenii Strythak
